To było w kwietniu 1916 roku w lasach w około Maniewicz na Wołyniu… Młodzi ludzie, żołnierze Legionów, w chwilach wolnych od działań wojennych uprawiali sport. Wśród pasjonatów piłki nożnej powstała propozycja założenia wojskowego klubu, który dał początek dzisiejszej Legii. Jednym z współtwórców klubu i nazwy, a także jednym pierwszych piłkarzy był plutonowy Stanisław Mielech. Według jego publikacji „legioniści” (wówczas występujący pod nazwą „Drużyna Legjonowa”) pierwszy mecz stoczyli w 1916 roku z drużyną Dywizjonowego Zakładu Sanitarnego, wygrywając 7:0. Pierwszy mecz w stolicy „Legia” rozegrała 29 kwietnia 1917 roku na Agrykoli, remisując ze stołeczną Polonią 1:1, po golu Mielecha w ostatniej minucie. Pierwszy występ poza Warszawą miał miejsce 19 sierpnia 1917 roku w Krakowie gdzie udało się odnieść sensacyjne zwycięstwo nad nieoficjalnym mistrzem Polski – Cracovią, w stosunku 2:1.

Zakończenie działań wojennych w listopadzie 1918 roku oznaczało zdemobilizowanie większości żołnierzy i tymczasowe zawieszenie działalności klubu. Jednak już 14 marca 1920 roku w salach kasyna oficerskiego na Zamku Królewskim powołano WKS – Wojskowy Klub Sportowy. 31 lipca 1922 roku podczas nadzwyczajnego walnego zebrania członków zmieniono nazwę klubu na WKS LEGIA i uchwalono nowy statut, który dopuszczał do członkostwa osoby cywilne. Tego samego roku zostało otwarte „pierwsze w stolicy boisko klubowe”, przy ulicy Łazienkowskiej. 15 października na inaugurację obiektu Legia przegrała z Wisłą Kraków 0:3. Również w 1992 roku Legia rozegrała pierwszy w historii mecz z drużyną z zagranicy, ulegając czechosłowackiej Viktorii Żiżkov.

 

Do 1926 roku w Legia nie odnosiła znaczących sukcesów. W mistrzostwach Polski, w których rozgrywano etap regionalny, przegrywała z Warszawianką i Polonią. Gdy w 1927 roku stworzono w Polsce I ligę, Legia awansowała do najwyższej klasy rozgrywkowej i zajęła w niej 5 miejsce. Nieprzerwanie do 1936 roku Legia utrzymuje się w lidze, trzykrotnie zdobywając brązowy medal rozgrywek. W feralnym 1936 roku, zawodnicy z „L” na piersi, zajmują ostatnie miejsce w lidze i żegnają się z elitą polskiej piłki, do której powrócą dopiero po wojnie. Warto odnotować, że to jest to jedyny przypadek w historii, kiedy Legia spadła z ligi. Od 1947 roku nieprzerwanie reprezentuje stolicę w ekstraklasie, i jest pod tym względem ewenementem w skali kraju – żadnemu innemu klubowi piłkarskiemu, nie udało się nie spaść z ligi po II wojnie światowej.

W 1949 roku w wyniku odbudowy struktur polskiego sportu, Legia przeszła pod opiekę Domu Wojska Polskiego. Wtedy to powołano do życia Centralny Wojskowy Klub Sportowy (CWKS). Nazwa ta funkcjonowała aż do 1957 roku, kiedy to powrócono do tradycyjnej - "Legia". 

 

Na przełomie lat 40-tych i 50-tych Legia zajmowała miejsca w środku tabeli ekstraklasy, a ówczesnym kapitanem drużyny był największy trener w historii polskiego futbolu – Kazimierz Górski.

 

 

Złota era Legii, przypada na połowę lat pięćdziesiątych w składzie z Lucjanem Brychczym i Ernestem Polem. Zespół z Łazienkowskiej dwa razy sięga po dublet (mistrzostwo i puchar) – w latach 1955 i 1956. Pierwszy tytuł Legioniści wywalczyli pod wodzą Węgra - Janosa Steinera. Warto by tu przypomnieć datę 19 sierpnia 1956 r. kiedy to Legia, dzięki wspaniałej grze Brychczego i Pola pokonuje Wisłę Kraków 12:0. Było to jak do tej pory najwyższe zwycięstwo nad drużyną „Białej Gwiazdy”. Koniec lat pięćdziesiątych nie był już dla Legii tak udany. Warszawski zespół zajmuje nadal miejsca w czołówce, ale nie liczy się w walce o tytuł.

 

Taki stan rzeczy ma się niemal przez całe lata sześćdziesiąte. Supremacja klubów ze Śląska nie podlegała dyskusji. Górnik Zabrze, Polonia Bytom, Zagłębie Sosnowiec, Ruch Chorzów mające poważne lobby w postaci kopalń, dominują i dzielą trofea między siebie. Legionistom na pocieszenie pozostał Puchar Polski, w którym to triumfowali dwukrotnie.

 

Dominacja klubów ze Śląska kończy się wraz z przybyciem do Warszawy trenera Jaroslava Vejvody. Jego kunszt trenerski plus umiejętności Kazimierza Deyny, Roberta Gadochy, Lucjana „Kiciego” Brychczego, Bernarda Blauta i Władysława Stachurskiego dają Legii ponownie dublet (1968/1969). Drużyna znakomicie radziła sobie też w rozgrywkach Pucharu UEFA, ostatecznie odpadając z węgierską drużyna Upjest Budapeszt. Sezon 1969/1970 okazał się jeszcze lepszy niż poprzedni. Pod wodzą Edmunda Zientary Legia po raz kolejny sięgnęła po mistrzostwo i puchar kraju, dystansując Ruch Chorzów i Górnik Zabrze o 5 punktów (wtedy zwycięstwo premiowane było tylko dwoma punktami). Jednak warszawski zespół nie tylko świetnie spisywał się na krajowych boiskach. W Pucharze Mistrzów (odpowiednik dzisiejszej Ligi Mistrzów), Legioniści odpadli dopiero w półfinale, ulegając przyszłemu triumfatorowi tych rozgrywek Feyenordowi Rotterdam. Następny sezon nie był już tak udany i Legia ostatecznie zajmuje drugie miejsce dając się wyprzedzić Górnikowi Zabrze. Jedyne, co może cieszyć to gra naszego zespołu na arenie międzynarodowej, gdzie zawodnicy z „Elką” na piersi pokonują IFK Goeteborg i Standard Liege. Dopiero hiszpańskie Atletico Madryt znajduje receptę na piłkarzy Legii (zresztą tylko dzięki lepszej różnicy bramek) eliminując ją z rozgrywek o Puchar Mistrzów.

Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte to kontynuacja sukcesów drużyn ze Śląska. Na pocieszenie kibicom Legii pozostaje sześć Pucharów Polski i znakomita passa na międzynarodowych boiskach. Do najwspanialszych meczów w europejskich pucharach można z pewnością zaliczyć dwu mecz w PZP (Puchar Zdobywców Pucharów) ze słynnym AC Milan (sezon 1972/1973), w którym Legioniści skazywani z góry przez prasę na dotkliwą porażkę ulegają minimalnie mediolańczykom, tracąc bramkę na dwie minuty przed końcem meczu.

 

W latach osiemdziesiątych zła passa Legii trwała. Tylko dwa tytuły wicemistrzowskie, dla innych drużyn może to sukces, ale nie dla Legii, która zawsze walczy o najwyższe cele. Jedynie, co zapadło w pamięci kibicom to wspaniałe pojedynki między naszym zespołem a Interem Mediolan. Dwa sezony z rzędu nasza drużyna spotykała się z gwiazdami Serie A. Niestety zarówno sezonie 1985/1986 jak i 1986/1987 lepsi okazali się przybysze z Półwyspu Apenińskiego. Katem drużyny Łazienkowskiej był Pietro Fanna.

Na początku lat dziewięćdziesiątych Legia ponownie walczyła w PZP. Bez wątpienia był to najlepszy występ zawodników z Łazienkowskiej na arenie międzynarodowej. Nasza drużyna dotarła do półfinału, ulegając późniejszemu triumfatorowi Manchesterowi United. Jednak kibicom w pamięci pozostanie konfrontacja z Sampdorią Genua (w tym samym sezonie „Sampa” zdobywa mistrzostwo Włoch!) w której popis niecodziennych umiejętności dał późniejszy idol „Żylety” – Wojciech Kowalczyk. Nikomu nieznany snajper z Bródna w rewanżowym spotkaniu z włoską drużyną zdobył dwie bramki. Warty odnotowanie był również popis umiejętności bramkarskich Marka Jóźwiaka (nominalny obrońca), który po czerwonej kartce Macieja Szczęsnego, pewnie i z powodzeniem bronił strzały zdeterminowanych graczy z Genui, którzy za wszelką cenę dążyli do zwycięstwa (Szczęsny został ukarany w 86 minucie). Znakomita gra w pucharach europejskich odbiła się czkawką na naszych zawodnikach, którzy ukończyli krajowe rozgrywki na bardzo słabym 9 miejscu.

Następne lata to bez wątpienia jeden z najlepszych okresów w historii. Z przyjściem na Łazienkowską Janusza Wójcika (srebrny medal wywalczony z reprezentacją Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie, po dramatycznym meczu finałowym z gospodarzem Hiszpanią, przegranym 2-3) Legia rozpoczęła jeden z najlepszych i najbardziej kontrowersyjnych sezonów w historii rozgrywek polskiej ekstraklasy, zakończony zdobyciem mistrzostwa Polski W korespondencyjnym pojedynku o mistrzostwo Polski Legia walczyła z Wisłą Kraków (6-0) a ŁKS z Olimpią Poznań (7-1). Wyniki tych spotkań były na tyle podejrzane, że PZPN postanowił ukarać Legię i ŁKS odebraniem 2 punktów zdobytych w tych pojedynkach. Na tej decyzji skorzystał trzeci w tabeli Lech Poznań, który „zdobył” mistrzostwo. Dodatkowo zarówno Legia i ŁKS nie mogły reprezentować naszego kraju w rozgrywkach o europejskie puchary.

 

Ten incydent podziałał mobilizującą na Legionistów, którzy w dwóch następnych sezonach kończyli rozgrywki na pierwszym miejscu, dorzucając do tego jeszcze dwa Puchary Polski. W europejskich pucharach Legioniści w sezonie 1994/1995 walczyli o awans do elitarnej Ligi Mistrzów. Na drodze warszawskiego zespołu stanął Hajduk Split, który bez problemów wywalczył awans do fazy grupowej. W następnym sezonie bramy raju stały już przed legionistami otworem. Po znakomitym dwu meczu z IFK Goeteborg (1-0 w Warszawie i 2-1 w Goeteborgu) Legia znalazła się w tych elitarnych rozgrywkach. Przy losowaniu fazy grupowej los po raz kolejny uśmiechnął się do Legionistów, którzy trafili do łatwej grupy z Blackburn Rovers, Spartakiem Moskwa i Rosenborgiem Trondheim. Ku radości kibiców Legia awansowała do ćwierćfinału gdzie niestety nie sprostała Panathinaikowsowi Ateny. Po bezbramkowym remisie na Łazienkowskiej, Legia przegrywa z „Koniczynkami” 3-0 w Atenach i żegna się z Ligą Mistrzów.

 

Kiedy wydawało się, że zastrzyk pokaźnej gotówki od skarbników UEFA pozwoli Legii na supremację na krajowych boiskach stało się coś o czym kibice z Warszawy nie chcą pamiętać. Mistrzostwo Polski przegrane w 5 minut z Widzewem Łódź. Pamiętne 2-3 jest jak do tej pory najboleśniejszą i najbardziej przykrą lekcją, jaką dostali nasi zawodnicy. Na arenie międzynarodowej legioniści biorą srogi rewanż na Panathinaikosie Ateny zapewniając sobie awans w 90 minucie rewanżowego spotkania(gol Cezarego Kucharskiego). W ręce Legii wpada dwunasty w historii Puchar Polski (2-0 z GKS Katowice).

 

W następnych sezonach w nowym sponsorem (Daewoo), legioniści mieli rządzić ekstraklasą. Wielkie pieniądze, spektakularne transfery, trener cudotwórca (Franciszek Smuda) i niestety wielkie rozczarowanie. Legia gra poniżej oczekiwań, znakomite mecze z drużynami z czołówki przeplata wpadkami z mniej groźnymi przeciwnikami. Taka stagnacja trwa do sezonu 2001/2002. Nowi właściciele (Polmot), zatrudniają mało znanego Dragomira Okukę. Legia nie gra efektownego futbolu, ale efektywny i po raz 7 (dla kibiców Legii po raz 8) zdobywa mistrzostwo Polski. Był to do tej pory ostatni znaczący sukces warszawskiego zespołu. W sezonie 2005/2006 z nowym sponsorem (ITI), trenerem i znacznymi wzmocnieniami Legia po raz pierwszy o kilku lat wymieniana jest jako główny faworyt rozgrywek. Jest duża szansa na przerwanie passy krakowskiej Wisły, która od kilku lat nie ma sobie równych na krajowych boiskach.
W sezonie 2005/06 Legia pod wodzą ITI osiąga pierwszy sukces - a mianowicie 8 tytuł Mistrza Polski.

 

 

 

Sukcesy:

 

Mistrzostwo Polski - (8x) - 1955, 1956, 1968/69, 1969/70, 1992/93, 1993/94, 1994/95, 2001/02, 2005/06

wicemistrzostwo Polski - (9x) - 1960, 1967/68, 1970/71, 1984/85, 1985/86, 1992/93, 1995/96, 1996/97, 2003/04

Puchar Polski - (12x) - 1954/55, 1955/56, 1963/64, 1965/66, 1972/73, 1979/80, 1980/81, 1988/89, 1989/90, 1993/94, 1994/95, 1996/97
finalista Pucharu Polski - (6x) - 1951/52, 1968/69, 1971/72, 1987/88, 1990/91, 2003/04

Puchar Ligi - 2001/02
finalista Pucharu Ligi - 1999/2000

Superpuchar Polski - (3x) - 1989, 1994, 1997

 

Sukcesy na arenie międzynarodowej -
1/2 finału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych - 1969/70
1/2 finału Pucharu Zdobywców Pucharów - 1990/91
1/4 finału Ligi Mistrzów - 1995/96
1/4 finału PEMK - 1970/71, 1/4 finału PZP - 1964/65, 1981/82